سریال «او زیبا بود» چه ویژگیِ منحصر به فردی داره که با وجود سوژه بینهایت تکراریش تونسته یکی از پر بیننده ترین سریالای ژانر کمدی رمانتیک بشه و از روی فیلمنامه ش کشورهای دیگه هم بازسازی کنن؟

داستانک

نقدک

عشق دوران بچگی که حکم رگ حیات بیشتر سریالای کره ایه، توی سریال «او زیبا بود» با درمیون بودن ژانر کمدی رمانتیک نقش قلب تپنده داستان رو ایفا میکنه. بنابراین درکنارش برای ادامه بقا به یه شریان اصلی نیاز داره، درنتیجه با یه رابطه رئیس کارمندی که حسابی امتحانشو پس داده، کار خودشو شروع میکنه.

نویسنده که میدونسته رگ و ریشه داستانش روی کلیشه محض بنا شده، اومده مثل سریال قبلیش «پادشاه دبیرستان» از تم هویت مخفی که یکی از پرطرفدارترین تمهای داستانیه استفاده کرده تا با به وجود آوردن سوءتفاهمات ناخواسته، هیجان خط داستانیِ اصلی رو حفظ کنه. درکنارش با طرح داستانای فرعی مرموز خواسته بیننده رو کاملا درگیر موضوع نگه داره. با اینکه تونسته توی این امر موفق باشه اما توی بخش داستان پردازی هیچ نوآوری ای انجام نداده و کل خطوط داستانیش تکراری و قابل پیش بینیه.

با تمام کلیشه های داستانیش، سریال «او زیبا بود» توی شخصیت پردازی اقدامی کرده که کمتر توی سریالای هم ژانرش اتفاق میفته. عملا قصه فقط بر مبنای نقش اصلی زن سریاله که اون قهرمان داستانه و نه تنها داستان در خدمت به اونه که درونمایه ش هم از همین کاراکتر نشات گرفته. باقی بازیگرا هم همگی مکملهایی برای بیان ابعاد شخصیتیِ قهرمان اصلین.

سرگذشتِ «کیم هه جین» به عنوان قهرمان اصلی قصه، پتانسیل اتفاقات دراماتیک و کمدی رو باهم داره. توی کاراکترش اون بُعد انسانی لازم برای همذات پنداریِ بیننده موجوده اما بزرگترین ایرادِ شخصیتش اینه که به جز یه سری صفات خوب و بد هیچ ویژگیِ استثنایی ای توی وجودش نداره که باعث بشه به یاد موندنی باشه. همین نقص باعث شده بین رفتار شخصیت بچگیش و بزرگیش هیچ شباهتی وجود نداشته باشه .در نتیجه اون وجه تمایزی که باید نشون دهنده تفاوتش با دوستش باشه، ایجاد نشده. تفاوت رفتار کودکیش با بزرگسالیش به حدیه که حتی خلق و خوی بچگیش بیشتر شبیه کاراکتر بزرگسال دوستشه تا خودش.

نویسنده خواسته با طراحی چندتا رفتار سطحی و دیالوگ ضعیف یه وجه اشتراکی بین بچگی و بزرگیِ «هه جین» به وجود بیاره ولی چون حرکاتش خیلی معمولیه و هیچ ویژگی خاصی نداری، نتونسته بیننده رو مجاب کنه که ارزش به یاد موندن دارن. درصورتی که نویسنده میتونست براساس علاقه ی هه جین به نویسندگی و هوش و استعدادش، براش لحن و ادبیات خاصی رو تعریف کنه. بهش یه سری سلایق و توانایی هایی بده که مختص خودش باشن درنتیجه نه تنها توی خاطر دوست دوران بچگیش بلکه توی خاطر بیننده هم باقی میموند.

این نبود وجه تشابه رفتاری بین زمان بچگی و بزرگی حتی توی کاراکتر «جی سونگ جون» هم وجود داره. هرچند توجیهی که برای تغییر شخصیت اون ارائه میشه به نسبت قابل قبولتره. «سونگ جون» معرف نقش اول مرد داستانه ولی در مقایسه با کاراکتر نقش دوم مرد، شخصیتش معمولی و قابل پیش بینیه. رئیس سرد و با انضباطی که با کار زیاد میخواد هیچ نقطه ضعفی نشون نده تا دیگه کسی مثل بچگیش مسخره ش نکنه.

گرچه کاراکتر سونگ جون هیچ نکته جدید و خاصی توی شخصیت پردازیش نداره اما نکته مثبتش اینه که به عنوان یه کاراکتر مکمل، در تمام طول سریال نوع کنش و واکنشش نقش مهمی توی پرورش ابعاد شخصیتیِ قهرمان اصلیه داستان داره. زیر فشارا و سختگیریای اونه که پشتکار و سختکوشی «هه جین» به چالش کشیده میشه در نتیجه هه جین یاد میگیره چطور از تواناییهاش درست استفاده کنه.

با اینکه کاراکتر «کیم شین هیوک» نقش دوم مرد حساب میشه ولی پرداخت شخصیتیِ یونیک و خاصتری نسبت به دو کاراکتر اصلی داره. رفتار و کردارش بی شیله پیله س و مختص به خودشه، دیدش نسبت به اطرافش ظریف و دقیقه. هم توی خط داستان اصلی و هم توی داستانای فرعی سریال «او زیبا بود» نقش پر رنگی داره. در کنار تمام اینا، فقط بخاطر شخصیت یِلخی، روحیه سرکش و حس شوخ طبعیش اونقدری بیننده جذبش میشه که سندروم نقش دوم مرد به سراغش میاد.

از همون ابتدای داستان نگاه متفاوت «شین هیوک» به «هه جین» توی شکوفاییِ استعداداش نقش اساسی داره و باعث میشه هه جین به پتانسیلای درونیِ خودش شناخت پیدا کنه. کاراکتر مکملی که درعین داشتن هویت شخصیش بازم کاملا درخدمت قهرمان داستانه.

هرچی نویسنده توی شخصیت پردازی نقش دوم مرد مایه گذاشته، در مورد نقش دوم زن کم کاری کرده. «مین هاری» تمام و کمال یه کاراکتر تیپ با یه سرگذشت تکراریه. دختر جذاب و از همه نظر موفقی که یهو چشماشو وامیکنه و میفهمه توی زندگیش یه خلاء بزرگ داره. درسته شخصیت پردازی دوتا کاراکتر اصلی هم طبق فرمولهای تکراری پیش رفته ولی وجود لایه ها و زیرلایه های درونیشون، اونا رو از یه کاراکتر تیپیکال خارج کرده و بهشون شخصیت داده. اما «هاری» دقیقا همون آدم پولداریه که همیشه مظهر زنده ی شعارِ «پول خوشبختی نمیاره» ست. این ضعف شخصیت پردازی برای نقش دوم زن یکی از ایرادات اساسی اکثر سریالای کره ایه.

یکی دیگه از کم کاری های نویسنده برمیگرده به دوران بچگیِ «هه جین» و «سونگ جون». با اینکه سر منشاء تمام اتفاقات بزرگسالیشون بخاطر ارتباط بچگیشونه، اما پرداخت این رابطه، خیلی سطحی و بی کششه. بیشتر مثل یه دست آویزی بوده تا به زور این دونفر رو توی بزرگسالی بهم ربط بده. درصورتی که با نشون دادن یه ارتباط عاطفی و احساسی عمیقتر میشد حس وابستگیشون بهم دیگه ملموستر بشه اینطوری بیننده اشتیاق این دونفر رو برای تجربه دوباره اون احساسات بهتر درک میکرد. به خصوص که بخاطر ید طولای سریالای کره ای توی استفاده از این پلات داستانی قبلا شاهد کارای قوی تری هم بودیم .

اما نکته برجسته ای که باعث شده سریال «او زیبا بود» با وجود تمام نقاط ضعفش توی ژانر خودش موفق باشه و تا آخر بیننده رو به دنبال خودش بکشه، نبود کاراکتری به عنوان ضد قهرمان در برابر قهرمان اصلیه. عاملی که سد راه هه جین میشه تا اون رو وارد مخمصه ای کنه که برای نجاتش دست و پا بزنه، خودشه و نیروی مخالفش توسط ذهن خودش تولید شده. در واقع ضد قهرمان داستان، نوع نگاه هه جین به خودشه که اعتماد به نفسشو پایین آورده و نمیخواد به تصوری که عشق قدیمیش در موردش داشته خدشه ای وارد شه. انگار که میخواد اون شخصیت عالی و کاملش در جایی برای همیشه باقی بمونه.

نویسنده با قرار دادن قهرمان داستان در برابر طرز فکر خودش، کشمکش مهم و ارزشمندی رو پایه ریزی کرده تا حتی بعد از برملا شدن هویت اصلی «هه جین»، ریتم قصه از نفس نیفته و از اینجا به بعد اون با جدی گرفتن خودش به دنبال کشف شخصیت واقعیِ درونش باشه.

هرچند نبود کاراکترای منفیِ رو اعصاب از دلایل مهم به دل نشستن داستانه ولی عاملی که نمیذاره طعم کمدی سریال از دهن بیفته وجود کاراکترای فرعیِ بانمک و شیرینیه که خوشمزگی شون رو تا آخر حفظ میکنن. اونا نه تنها از عناصر اصلیِ خطوط فرعی داستانن بلکه خودشون چاشنیِ قصه اصلی هم محسوب میشن.

در آخر باید گفت دلیلی که باعث شده فیلمنامه سریال «او زیبا بود» با تمام کلیشه های داستانیش و نقاط ضعفش اونقدری خاص باشه که از روش چندین بازسازی انجام بشه، دست گذاشتن روی احساسیه که ممکنه برای خیلی از آدما پیش اومده باشه. حس شرمندگی ای که قهرمان داستان در برابر نوجوونیه خودش داره و اینکه توی بزرگسالی هنوز خودشو قبول نداره، افکار و احساساتیه که هرکسی در هرکجای دنیا ممکنه به نوعی تجربه ش کرده باشه. نویسنده خیلی ظریف در لابه لای یه داستان کمدی رمانتیک به ناکامی درونیِ انسان اشاره میکنه و سعی میکنه به احساساتی که شخص تا به حال نادیده گرفته بپردازه. درنتیجه بیننده بخاطر همذات پنداری با قهرمان اصلی میتونه با داستان ارتباط برقرار میکنه.

با توجه به اینکه هر دوتا بازیگر اصلی بلافاصله بعد از سریال «کیل می، هیل می» توی یه کمدی رمانتیک دیگه باهم بازی کردن، ناخودآگاه بیننده دائما درحال مقایسه ی بازیاشون با کار قبلیه.

«هوانگ جونگ اوم» در مقایسه با سریال قبلیش اغراق بازیش کمتر شده. با اینکه اینجا ماهیت کاراکترش کمدی تره اما از کاراکتر قبلیش باورپذیریش بیشتره. از همه مهمتر دیگه به اون اندازه جیغ و داد نداره و روی اعصاب بیننده نمیره. اون تونسته همزمان هم معصومیت «هه جین» رو نشون بده و هم درکنار خود درگیریاش بامزه باشه. ولی با تمام اینها هنوزم به نظرم بهترین اجراش رو توی سریال «عشق مخفی» داشته و بازیِ درامش همچنان به کمدیش میچربه.

با اینکه «پارک سوجون» نسبت به سریال قبلیش اینجا بازی سازیِ خاصی انجام نداده اما بزرگترین کاری که کرده، کم کردن بار منفی ِکاراکتر «جی سونگ جون» توی اوایل سریاله. اون بخاطر جنس بازیِ گرمش، سردیِ کاراکترشو کم کرده در نتیجه توی سکانسای کمدی اون بالانس لازم رو با باقیِ بازیگرا به وجود آورده.

گرچه دو نقش اصلی پاتنر خوبی بودن و شیمیِ بینشون هم به دل مینشست ولی بازم رابطه ی خواهر برادری سریال قبلیشون خیلی قوی تر و دلچسبتر از ارتباطشون توی این سریال بود.

بی شک بهترین بازیِ سریال «او زیبا بود» بر میگرده به «چویی شیوون». درسته که کاراکتر «کیم شین هیوک» ویژگی های منحصر به فرد خودشو داره اما بازی سازیِ بی نظیر شیوونه که به اون جلوه داده. اون با میمیک صورتش، ادای کلماتش و اکت بدنیش از دل کاغذ کاراکترش رو بیرون کشیده و به اون هویت داده. با اجرای یونیکش ثابت کرده که در حد یه آیدل معمولی نیس و میتونه حتی هردو نقش اصلی رو هم زیر سایه ی خودش ببره. اونقدر خوب با «جونگ اوم» مچ شده که رفاقت بین کاراکتراشون شیرین تر از رابطه عاشقانه ی دو نفر اصلیه. دقیقا مثل اتفاقی که قبلا توی سریال «کیل می، هیل می» بین «جونگ اوم» و «سوجون» افتاده بود.

با توجه به اینکه بستر اصلیِ داستان یه مجله ی مد و فشنه، طراحی لباس کاراکترا و گریم بازیگرا بیشتر از همیشه به چشم بیننده میاد. اینجا گریم و طراحی لباس کل مجموعه، نه تنها با ماهیت قصه هماهنگی داره بلکه در حفظ تم کمدیِ سریال هم نقش مهمی داره. مخصوصا در مورد نقش اصلی که در ابتدا با مدل موهای آشفته و سر و لباس درب و داغونش تونستن کاملا به شخصیت دست پاچه و زندگی  بهم ریخته ش اشاره کنن .بعدشم رفته رفته به نسبت  اعتماد به نفسی که کاراکترش به دست میاره تیپ و قیافه ش تغییر میکنه. این دقت توی تمام کاراکترا لحاظ شده و بارزترینشون هم برمیگرده به رئیس انتشارات که عملا نیمی از بار کمدیِ شخصیتش وابسته به طرز لباس پوشیدنشه. درکنارش طراح صحنه هم بنا به اینکه بیشتر سکانسای سریال توی محیط بسته شرکت اتفاق میفته، سعی کرده با ایجاد تناژ رنگیِ شاد و شنگول، فضا رو سرحال نگه داره تا چشم بیننده خسته نشه.

منتها بدون تردید تمام موفقیت سریال «او زیبا بود» بر میگرده به کارگردانش. کارنامه «جانگ دِیون» نشون میده که اون با تسلط کافی به ژانر کمدی و شناخت کامل درام، میدونه با چه شیوه ای سریال رو جلو ببره که تعادل بین ژانری کاملا حفظ بشه. همون طور که قبلا در سریال «پادشاه دوقلب» هم ازش دیده بودیم،اون در کنار انتخاب بازیگرای مناسب با چیدن درست کادر پشت صحنه، بین همه عوامل سریال هماهنگی کافی به وجود میاره تا اونچه که به تصویر کشیده میشه به دل مخاطب بشینه.

ولی طبق معمول برگ برنده ش جاگذاریِ صحیحِ بازیگرا توی نقشاشونه. دقتی که حتی توی نقشای فرعی هم انجام میده. مخصوصا اینجا با استفاده از بازیگر کاربلدی مثل «هوانگ سوک جونگ» برای نقش رئیس انتشارات دُز کمدیِ کار رو حسابی بالا برده. برای همینه که ضعف بازیِ نقش دوم زن کاملا به چشم میاد. اون درحد یه دکور تزئینی خوش بر و رو تا آخر سریال باقی میمونه. ولو اینکه قرار بر این بوده که به همین اندازه نچسب و بی نمک باشه بازم وصله ناجوریه که از این کارگردان انتظارش نمیرفت.

سریال «او زیبا بود» با بیرون کشیدن کلیشه های جذاب زندگی از لابه لای روزای تکراریِ یه دختر درب و داغون، میخواد به یاد بیننده هاش بیاره که یه زمانی همه مثل اون دختر زیبا بودن. پس نباید هیچ وقت آدم از چیزی که هست خجالت بکشه. چراکه یه دروغ میتونه مثل یه گولّه برف تبدیل به بهمنی بشه که گوینده ش رو هم توی خودش حل کنه. سریال تا آخرش به ژانر کمدی رمانتیکش وفادار میمونه و به هیچ عنوان به جاده خاکی نمیزنه تا اعصاب بیننده رو خرد کنه. و با دوباره کنار هم قرار دادن بازیگرای دوست داشتنیش نشون میده که بعضی تکرارا همچنان میتونن لذتبخش باشن. این سریال دسر خوشمزه ایه که با وجود دستورالعمل تکراریش اومده تا حال و هوای تلخ بیننده ش رو شیرین کنه.

(منبع عکسهای استفاده شده سایت مای دراما لیست و اِیژن درما)